Bagiński: Wiceprezydent od gospodarki ma szansę błyszczeć

Dobre jest to, że Wójcicki nie boi się otaczać ludźmi mądrymi, którzy mają potencjał do wzrostu i podejmowania samodzielnych decyzji. Owszem, były karykaturalne wpadki w postaci Radosława Sujaka, ale to tylko potwierdza zasadę, by ratusz trzymać jak najdalej od personalnych propozycji partii politycznych. Ten ostatni był wielki w formie oraz formacie, ale nieudolny w treści i działaniu. Jak u Shakespeare’a: zamiary bywają jedynie wiatrem, jeśli nie idą w parze z wykonaniem.

 

Wielu gubi się w domysłach, dlaczego odejść musiała poprzedniczka. Na gorzowskim poletku każdy ma swoją Via Dolorosę. W przypadku wiceprezydenta Radzińskiego była to ulica Warszawska i rondo na Walczaka. Droga krzyżowa wiceprezydent Surmacz zakończyła się na DK 22, choć nie jest tajemnicą, że apele o jej „ukrzyżowanie” pojawiały się już w przypadku Myśliborskiej. Analogia do Radzińskiego nie jest zbyt udana – on sobie nie radził, a Surmacz radziła nazbyt ofensywnie. Myślała, że negatywny feedback od przedsiębiorców, to strachy na lachy, ale mocno się przeliczyła.

 

Iwona Olek ma wszelkie papiery, aby odnieść sukces i przywrócić blask pojęciu wiceprezydent do spraw gospodarczych. Jej poprzednicy mieli związane ręce szeregiem aktywności z obszaru nadzoru inwestycyjnego, co zawężało im pole manewru w innych dziedzinach gospodarczych. Mogli majaczyć o działaniach na rzecz kreowania biznesowej atrakcyjności miasta, ale koniec końców tonęli w oceanie umów, przetargów, spraw związanych z nadzorem oraz negocjacjach najdrobniejszych szczegółów. 

 

Teraz rysuje się scenariusz ze spółką inwestycyjną w centrum uwagi. To pomysł słusznie lansowany jeszcze przez prezydenta Jędrzejczaka, a odświeżony przez jego następcę. Zatrzymując kadr w tamtym czasie, jako głównych przeciwników spółki inwestycyjnej ujrzymy Roberta Surowca oraz Krystynę Sibińską. Walili prostacko i bez znieczulenia, ale to mistrzowie hokus pokus: dziś powiedzą tak, a jutro obrócą kota ogonem. Spółka była i jest miastu potrzebna, a oni nigdy się nie zmienią, bo pokłady dobrej woli oraz intencji kruszą się u nich szybciej niż Antarktyda. Znajdą wiele słów by wyjaśnić, że tej spółki zawsze chcieli. Mnogość słów do wyjaśnienia prostej sprawy zawsze świadczy o kłamstwie.

 

Mamy prawo zakładać, że nowa wiceprezydent z doktoratem i doświadczeniem w pracy z ZIT-ami oraz nad „Strategią Rozwoju Miasta 2030”, ale odciążona od wszystkiego czym powinna się zajmować wyspecjalizowana spółka, pokaże co potrafi. Wziąwszy natychmiast byka za rogi z animuszem przystąpi do odbudowania wizerunku w Urzędzie Marszałkowskim. Ten nie był najlepszy, bo choć Wójcicki stara się jak może, poprzedniczka wiceprezydent Olek nie błyszczała, nie czarowała i w dziedzinie komunikacji społecznej ponosiła same porażki. Postawmy śmiałą tezę: jeśli nie ktoś taki jak Iwona Olek, to lepszych wcale nie ma tak dużo.

 

Wyzwania jednak pozostaną. Nawet jeśli nowa wiceprezydent zostanie odciążona od architektoniczno-budowlanej biurokracji. Miejskie inwestycje to pole walki, gdzie za fasadą troski o miasto trwają dramatyczne boje. Głównie o pieniądze – najpierw na same inwestycje, a później o to, by jak najmniej zapłacić za prace. Do tego dochodzą boje o terminowość i jak najlepszą jakość, a w tym wszystkim trzeba się jeszcze umieć podobać facebookowej publice. Bywa, że ofiarą tych wojen pada jakość, albo konkretne osoby – winne lub niewinne. 

 

Czasy nie są łatwe. Gorzów mocno odskoczył Zielonej Górze i nie jest już placem zabaw dla tamtejszych polityków, ale trzeba zachować czujność ważki. Prezydenckie zasady: tisze jediesz dalsze budiesz oraz pokorne cielę dwie matki ssie, dotychczas się sprawdzały. Idą jednak wybory, a matki mogą się upomnieć o zapłatę. Bez pieniędzy nie będzie fajnie nawet z najfajniejszą wiceprezydent...

Komentarze: