Bagiński: Po czyjej stronie „Solidarność”? Chodzi o wybory

Fala jest zbyt niska, a wiatr jeszcze zbyt mały, by spuścić „dobrą zmianę” z nurtem politycznej rzeki. Trzeba jednak zdobyć przyczółek na wyspie demokracji w Pałacu Prezydenckim, zanim mętna woda PiS-owskiej polityki zainfekuje wszystko dookoła. Jest się czego bać, bo słyszymy głosy o ograniczaniu roli samorządów i uciszaniu mediów, a wszyscy poddawani jesteśmy prymitywnej propagandzie publicznej telewizji i radia, której nie powstydziłby się ani Joseph Goebbels, ani Jerzy Urban.

 

Prezydent Duda jest przyjacielem naszego związku – powiedział w lokalnym radiu szef gorzowskiej „Solidarności”. Ostatnie pięć lat spowodowało, że wśród liderów związku trudno znaleźć takiego, który by miał choć w części tak źle, jak wielu członków tej organizacji w Lubuskiem. „Tarcza 4.0” łamie prawa pracowników niemal w każdym punkcie, ale zawodowi działacze mają się doskonale. Nie dziwi więc, że klaszczą prezydentowi jak foczka w obie łapki, ale nawet się nie zająkną o niezawisłości sędziowskiej, Konstytucji, swobodach obywatelskich czy poszanowaniu praw mniejszości. Napiszę brutalnie: gorzowska legenda oporu wobec komunistycznej władzy wśród sędziów – Krzysztof Cierkoński, przewraca się w grobie.

Miałem to szczęście, że po 1989 roku, poznałem i współpracowałem z większością liderów gorzowskiej opozycji antykomunistycznej. Dzisiaj odnoszę wrażenie, graniczące z pewnością, że działacze PiS-u z tradycją „Solidarności” nie mają nic wspólnego. My nie walczyliśmy z ludźmi, tak jak PiS, ale z komunistycznym systemem – powiedziała mi na wiecu kandydata opozycji Elżbieta Łukszo, dzielna kobieta gorzowskiego podziemia, która w tamtych czasach była liderką Duszpasterstwa Ludzi Pracy w Gorzowie. Taka nasza gorzowska Henryka Krzywonos, którą zna dosłownie każdy, kto w tamtych czasach był po innej stronie, niż zwolennicy władzy komunistycznej.

 

Od dawna nie rozmawiam już z senatorem Komarnickim, ale jestem przekonany, że nawet on jako sekretarz Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, nie pamięta w szeregach swojej partii takiego języka i takich metod, które stały się dzisiaj znakiem rozpoznawczym ludzi, którzy powołują się na tradycję „Solidarności”.

 

Coraz więcej ludzi ma po dziurki w nosie tego, że obecni przedstawiciele władzy zachowują się jak partyjni dygnitarze z najgorszego okresu PRL. „W pustyni i w puszczy” kradzież krowy miała dwa oblicza. Bardzo dobre, gdy krowę czmychnął Kali, i godne najostrzejszej krytyki, gdy to Kali był ofiarą kradzieży. Nie inaczej jest w narracji prezydenta Dudy, który nie widzi problemu w setkach milionów rozkradanych przy okazji walki z koronawirusem, ale ma problem z awarią kanalizacji ściekowej w Warszawie.

 

Ludzie dzisiejszej opozycji mają na swoim koncie grzeszki o różnym ciężarze gatunkowym. Platformerska łapczywość na władzę dla władzy, a także wynikające z niej profity finansowe, jest obrzydliwie duża. To jednak zupełnie inna para kaloszy, i nie ma co się nad nimi pastwić dzisiaj, jeśli w niedzielę możemy stracić wszyscy i wszystko. 

 

Na szczęście większość ludzi „Solidarności” jest dzisiaj po stronie Trzaskowskiego, a nie Dudy. Po stronie demokracji, a nie rządów autorytarnych. To również daje sporo do myślenia.

Komentarze: