Wodolejstwo i kpina z wyborców! Taka kampania...

Kręgosłupem tegorocznej kampanii nad Wartą zdaje się być narracja, że nie jest ważne, jak jest naprawdę, ważne, aby fajnie wyglądało lub dobrze się słuchało. Himalaje cynizmu w tym zakresie zdobywają głównie partyjni kandydaci na prezydenta z PO i PiS. Nie uwodzą i nie lawirują. Po prostu okłamują wyborców, kłamią w żywe oczy przepytujących ich dziennikarzy i okłamują samych siebie, że inni tego nie czują. „Zbuduję..., bo mam układy w rządzie” – to Pieńkowski. „Kandydatura wiceprezydenta Sujaka nie była konsultowana z nikim z gorzowskiej PO” – to Surowiec. Owszem, politycy kłamali od zawsze. Gepetto byłby zadowolony, że nie tylko Pinokio był notorycznym kłamcą, a florenckiemu grobowcowi Machiavellego otwiera się wieko, bo rozpiera go duma, że najlepszych uczniów znalazł nie nad Tybrem, lecz... nad Wartą. 

 

Był czas, że wybory kojarzyły mi się z czymś ożywczym i świeżym, nawet jeśli kandydaci odgrzewali stare kotlety. Owszem, były przepychanki, polemiki i pyskówki, a co jakiś czas pojawiał się ktoś, kto dał nawet okazję, aby się pośmiać. Debaty wyborcze, mimo iż bardzo lokalne i mniej emocjonujące niż te ogólnopolskie, dawały ogląd na to, co reprezentują sobą kandydaci. Przy okazji pojawiały się jakieś ważne tematy: od obwodnicy Gorzowa, przez budowę „średnicówki” oraz obiektów sportowych i kulturalnych, a na słusznej koncepcji Jacka Bachalskiego, aby zbudować tunel pod centrum miasta, kończąc. Kampania była dynamiczna, dużo się działo i nie wiało nudą. I jeszcze ta powyborcza nieprzewidywalność. A Dzisiaj? Spoglądam na wybory ze zdziwieniem, jeśli nie obrzydzeniem. Głównie ze względu na wszechobecne wodolejstwo.

 

Spójrzmy na dotychczasowe sondaże – te niby „prawdziwe” z lokalnych gazet, ale również te internetowe i SMS-owe. Pokazują ciekawe zjawisko symbiozy dwóch środowisk: kłamiących polityków, a także chcących owe kłamliwe zachowanie zdyskontować ludzi mediów. Z założenia mają ułatwić wyborcom wybór i pokazać, kto cieszy się największym poparciem społecznym. Tyle teorii, bo w praktyce są rekwizytem obrzydliwego kłamstwa i sprytnej manipulacji. Najpierw namawia się znajomych do klikania i wysyłania SMS-ów, a gdy już portal lub gazeta opublikują ostateczny wynik, kandydaci biegają jak kot z pęcherzem, pokazując na Facebooku, jak wielkim cieszą się poparciem. Pal licho, gdy są to kandydaci rzeczywiście aktywni, ale gdy w sondażu wyskakuje, że najlepszymi są ci najsłabsi, robi się mniej przyjemnie. Ręka rękę myje, a biznes jest biznes – kandydaci mają lans i fejm, a redakcje klikalność oraz pieniądze z SMS-ów. Tu nikt nie jest frajerem, oprócz wierzących w rzetelność tych plebiscytów wyborców.

 

Najbardziej rujnujące dla wyborów jest nie to, że kandydaci kłamią lub nie mówią prawdy, lecz co reprezentują sobą niektórzy dziennikarze, którzy w tej samej dyscyplinie wydają się nie być gorsi od polityków. Ci z Radia Gorzów, Radia Zachód i Telewizji Gorzów wchodzą w buty aktywistów PiS-u, reprezentując głębokie przemyślenia, otrzymane na kartkach od płytkich przełożonych, a wszystko razem daje obraz dziennikarstwa niskich lotów. Politycy nie szanują wyborców już od dawna, ale dlaczego swoich odbiorców nie szanują dziennikarze, którzy są wynagradzani za publiczne pieniądze?

 

I jeszcze ten Facebook, gdzie nikt nie spiera się na koncepcje i wizje miasta, ale trwa tam jedynie festiwal picu i lansu. Jest trochę jak w nowoczesnym kinie, gdzie efekty specjalne, odsyłają na dalszy plan scenariusz, fabułę, logikę i aktorów. Królem lajków nie jest ten, kto zaprezentuje coś sensownego, ale autor najefektowniejszego zdjęcia. Pozytywnym wyjątkiem jest Marta Bejnar-Bejnarowicz z „Kocham Gorzów”, ale reszta nie sili się na nic ambitnego. Zarówno Surowiec i Pieńkowski kreują się na menadżerów: pierwszy w rządowej agencji, a drugi w marszałkowskim szpitalu. To ich „menadżerstwo” to ściema, bo prawda jest taka: gdyby nie polityka i układy, jeden nie byłby dyrektorem, a drugi wiceprezesem. Mało kto jest w Gorzowie beneficjentem zepsucia polityki w większym stopniu, niż kandydaci PO i PiS.

 

Ktoś powie: „Przesadzasz, polityk musi kłamać, a dziennikarze o tym wiedzą”. Niby tak, a problemem jest to, że oni wszyscy tak mają: polityk kłamie, a dziennikarz wie, że on kłamie i obaj robią sobie dobrze. Mieć żal o kłamstwo w polityce na dwa tygodnie przed wyborami, to tak jakby mieć pretensje do babci klozetowej, że jej rękawiczki są umazane czymś nieprzyjemnym. Lepsze już po prostu było, a w dodatku jest podobno gorsze od dobrego. Odyseusz przykuwał się do masztu, by nie ulec syreniemu śpiewowi, oby udało się to również gorzowskim wyborcom.

Komentarze: