Wierchowicz: Po czyjej stronie stoi Tusk?

Wykład Donalda Tuska na Uniwersytecie Warszawskim mnie o tym zdecydowanie przekonał. Przemówienie doskonałe, mające jasne przesłanie: „Polska jest dla wszystkich, tak jak i świat, pamiętajmy o niebezpieczeństwach cywilizacji, bo one są dla nas wspólne, itd.”. Do tego niewinne wtręty, jakże inteligentne i subtelne, pozwalające na odczytanie ich adresatów, a w sumie na ich ośmieszenie, czego Tusk zresztą nie powiedział. I nie było w nim jednoznacznej deklaracji politycznej poparcia w wyborach europejskich, ale chyba nikt nie ma wątpliwości, po której stronie stoi Tusk. To też sztuka. Jednym słowem mnóstwo radości, optymizmu i nadziei tym wystąpieniem wlał w nasze, demokratów, serca. 

 

Ale dlaczego z zadziwieniem? I tu pozwolę sobie na osobiste wspominki, związane z naszym bohaterem. Znam Donalda Tuska od lat kilkudziesięciu. Oczywiście jest to znajomość incydentalna, a przez lata ostatnie wyłącznie medialna. Pierwszy raz się z nim zetknąłem w ramach kampanii wyborczej roku 1993 kiedy jako szef Kongresu Liberalno-Demokratycznego przyjechał do Gorzowa. Byłem wtedy szefem koła Unii Demokratycznej w Gorzowie. Spotkaliśmy się w partyjnych gronach, dyskutowaliśmy a potem już sympatyczna kolacja w moim domu. Skończyła się ona wypaloną przez papieros dziurą w obrusie i porwaniem mojej żony na dancing. Oba niecne czyny były dziełem właśnie przyszłego premiera naszego (a nie tego) kraju. Żona wróciła nad ranem już sama i została do dzisiaj, a co się stało z Tuskiem widzimy. Jeżeli nie wierzycie mam świadka tych zdarzeń w osobie mojego starego przyjaciela i świetnego człowieka pana Adama Luboińskiego, późniejszego gorzowskiego radnego. 

 

Ale to dygresja, zadziwienie moje jest z innego powodu. Po przegranych przez KLD wyborach w roku 1993, w roku następnym doszło do połączenia obu partii i powstała Unia Wolności. W wyborach roku 1997 sporo członków byłego KLD weszło do parlamentu z listy UW. Tusk został wicemarszałkiem Senatu. Specjalnej aktywności nie przejawiał, w klubie parlamentarnym, miał opinię sympatycznego, nie przepracowującego się senatora. Nie była to opinia krzywdząca. Wtedy też zasłynął powiedzeniem iż w Polsce „politycy to klasa próżniacza”. Nie przeszkadzał mu fakt iż sam był  politykiem. Zresztą całe środowisko byłego Kongresu w parlamencie nigdy się nie zintegrowało się w pełni z członkami dawnej UD. Tworzyli swoje osobne towarzystwo, byli tzw. frakcją rozrywkową w klubie, mając siedzibę w znanym barze „za kratą”, a rej wśród nich wodził Donald. Klub parlamentarny nie miał z nich zbyt wielkiego merytorycznego pożytku, co jako szef tegoż mogę miarodajnie stwierdzić. Z jednym chlubnym wyjątkiem którym był Paweł Piskorski, wzór poselskiej pracowitości i rzetelności. 

 

Kiedy doszło do rozłamu w roku 2001, czego powodem było wycięcie kandydatów dawnego Kongresu w wyborach do Rady Krajowej, a także przegrana Tuska w wyborach na szefa UW z prof. Geremkiem, na czele tego rokoszu stanął właśnie Donald. Cóż polityka. Nie sądziłem, że da sobie radę ze zbudowaniem nowej partii, ale miał do pomocy, jeszcze dwóch tenorów oraz na zapleczu Schetynę i Piskorskiego, którzy robili czarną organizacyjną robotę. Dał radę. Kiedy w roku 2007 stanął na czele rządu nie sądziłem, że podoła, gdyż pamiętałem o jego, delikatnie pisząc, średnim zaangażowaniu w prace parlamentu. Podołał. Kiedy został szefem Rady Europejskiej (nie mylić z Radą Europy) już tych wątpliwości nie miałem. Jest takie powiedzenie że „ludzie dorastają do zadań”. I tak się stało w jego przypadku. Dzisiaj, nie ważne jakie są moje sympatie, biorąc pod uwagę format postaci na polskiej scenie politycznej, nie widzę innego kandydata na urząd Prezydenta RP niż właśnie On.

Komentarze: